Bijzondere buurtwinkels, ze zijn tegenwoordig zeldzaam. Kruidenier Verwimp, al 170 jaar op de Grote Markt van Herentals, is er nog zo eentje. De fifties wenken je er tegemoet.

Net als de charmante Margareta 'Margrietje' Verwimp, kwieke zeventiger en vijfde generatie aan het roer. Met pensioen gaan, daar denkt ze nog lang niet aan.

Een doorsneewoensdag in Herentals. Het is de zoete inval bij Verwimp. In gele vintagerekken staan producten die je veelal niet in de grote supermarkten vindt. Kwaliteitskazen liggen te blinken in de toog.

Tweehonderd gram jonge kaas, een bakje plattekaas, wat eieren, een bestelling voor een kaasschotel, een geschenkmand ... De klanten komen en gaan.

Volgens mijn vader kon je voor het geld van onze verbouwing drie Amerikaanse wagens kopen dixit Margareta Verwimp.

Hier zijn maar een paar boodschappen en een babbeltje nodig voor een glimlach. 'Ik heb het zonnetje voor je meegepakt, Margrietje, maar je moet toch opletten met dit weer, het is wat glad', zegt een klant bij het afrekenen. 'Inderdaad, vooral op de hoekjes van de straat is het oppassen', geeft Margareta samen met wat wisselgeld terug.

Elke dag met plezier opstaan

Al 50 jaar lang bedient Margareta trouw haar klanten. Haar ouders gaven het goede voorbeeld. Margareta: 'We waren met drie kinderen thuis: mijn twee broers en ik. Ik nam de zaak uiteindelijk over.

Eerst wou ik directiesecretaresse worden, maar toen mijn vader een zware hartaanval kreeg, ben ik ingesprongen en gebleven. Daar heb ik geen spijt van. Als kind vond ik het al heerlijk om mee te helpen met het uitpakken en presenteren. En ik doe het nog steeds met veel liefde. Ik sta elke dag met plezier weer op.'

Niet evident, want Margareta runt de zaak helemaal alleen. 'Als je hard werkt, lukt dat wel. Maar je moet je uren niet beginnen te tellen. Er komt veel kijken bij een zaak: naast het bedienen zijn er ook nog de bestellingen, de facturatie, het mailen ... Maar ik zou niets kunnen missen.'

Margareta's ouders namen de winkel in 1945 — net na de Tweede Wereldoorlog — over van de vorige generatie. In 1958 besloot vader Arthur dat het tijd was om het interieur te verfraaien. En zo kreeg kruidenier Verwimp een 'Expo 58'-look. 'Vandaag maken ze zulke interieurs niet meer', Margareta glimlacht.

'Veel te kostelijk! Vroeger was dit al een investering voor mijn ouders. Mijn vader zei altijd dat je voor het geld van die verbouwing wel drie Amerikaanse wagens kon kopen!'

Daarom vindt Margareta het tot op de dag van vandaag belangrijk om het interieur in ere te houden. En dat doet ze met overgave. Ooit wilden ze een film draaien tussen deze authentieke rekken, maar daar bedankte Margareta vriendelijk voor. Ook op de aanbiedingen van vintageliefhebbers om het interieur te kopen, gaat ze niet in.

Trots zijn is een levenshouding

'Toen ik nog kind was, was onze winkel elke dag open. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Mijn ouders namen nooit verlof. Ik eigenlijk ook niet, het is pas sinds mijn broer in 2008 plots stierf dat ik besloot om toch acht dagen per jaar vakantie te nemen. Omdat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt: het leven kan zo voorbij zijn.'

'Op reis ga ik niet echt, dat zegt me weinig. Meestal doe ik gewoon wat klusjes thuis, ga ik eens met vriendinnen eten ... En zondag en maandag heb ik ook vrij sinds de verplichte sluitingswet. Dan werk ik wat in mijn tuin, hou ik me bezig met handwerk — borduren en kruisjessteek vind ik heerlijk — of doe ik vrijwilligerswerk.'

'Ik ben nu 70, en heb niet echt een leeftijd geplakt op stoppen met de zaak. Tot mijn 75ste en hopelijk nog langer? Ik weet dat sommige mensen klagen over het optrekken van de pensioenleeftijd, maar ik vind dat ze dat job per job zouden moeten bekijken. Ik zou dit nog graag blijven doen zolang mijn gezondheid het toelaat.'

Als de vraag valt of ze trots is op de zaak, fonkelen Margareta's ogen net iets meer dan daarnet. 'Ik ben zéker fier. Het zijn mijn ouders die me geleerd hebben dat je trots moet zijn op wat je doet in je dagdagelijkse leven. Het is een levenshouding. Mijn ouders waren trots, maar bescheiden.'

'Ze deden alles wat ze konden voor hun kinderen. We kwamen nooit iets tekort, ook al legden ze zich volledig toe op hun zaak. Zij hebben me ook de knepen van het vak geleerd, daar ben ik dankbaar voor. Een deel van de leveranciers zijn trouwens nog altijd dezelfde als in grootmoeders tijd.'

Ijzeren gezondheid en hart van peperkoek 

Hoe ze denkt dat haar klanten haar zien? Margareta wimpelt de vraag bescheiden weg en antwoordt voorzichtig. 'Goh, dat ik er misschien altijd voor iedereen wil zijn? Dat ik een sociaal iemand ben, aanspreekbaar en dat ik hen goed probeer te helpen? 

Weet je wat het is: ik leef gewoon voor mijn zaak. Ik heb geen gezin en mijn winkel is voor mij haast een woonkamer. Ik ben er graag. Ik krijg enorm veel voldoening als ik mij nuttig kan maken.'

Als ze de tijd kon terugdraaien, zou ze precies hetzelfde doen. 'Ik ben een gelukkige vrouw. Ik heb altijd mijn job thuis kunnen doen. Heb steeds een ijzeren gezondheid gehad, de laatste jaren misschien iets minder. Maar ik sta er nog.'

De mooiste herinnering uit Margareta's jeugd is het moment dat de peperkoeken harten werden geleverd rond de eindejaarsperiode. 'Op elke verpakking stond er een tekening van een jongen of een meisje gedrukt, een geliefd cadeautje bij het lezen van de nieuwjaarsbrieven.

Wij mochten die hartjes dan uit de doos pakken en ze mooi schikken. De jongens bij de jongens en de meisjes bij de meisjes.'

De peperkoeken harten behoren vandaag nog steeds tot het Verwimp-assortiment. De jongens en de meisjes mogen dan wel verdwenen zijn van de verpakking, de peperkoek smaakt nog even zoet als toen.

De volgende klant dient zich alweer aan. Margareta zet de gevraagde bol kaas aan de snijmachine. Zachtjes, maar kordaat. Tussen de sneetjes door maakt ze een praatje met de klant. Er zit ritme in Verwimp.  

Bron: Leefmagazine (CM).  Straks meer met foto's.